Weer thuis

We zijn weer thuis! De stof van Nairobi's wegen nog in de neusgaten en met ons hoofd nog in Afrikaanse wolken nemen we afscheid van onze reisgenoten. Bru heeft weinig gezegd in het vliegtuig. Hij heeft de inhoud van zijn maag achtergelaten in een plantenbak op de luchthaven. Dat luchtte wel wat op, maar toch geen pretje wanneer je beroerd en acht uur lang in het vliegtuig moet zitten. 

Een dergelijke reis maakt een onuitwisbare indruk. Afrika gaat 'in' je zitten en je bent niet meer dezelfde persoon als voorheen. De kleuren, de dieren, de mensen. De ongelooflijke gastvrijheid, de vriendelijkheid, de armoede. De sloppenwijk in Nairobi en de armoede in bijvoorbeeld Watamu staan in schril contrast met de luxe van onze lodges.

Dankzij Do die zeer belangstellend en ondernemend als altijd een blanke vrouw 'achtervolgde' en haar vervolgens aansprak kwamen we in contact met Dawn: een vrouw van onze leeftijd die na 25 jaar in Tsjaad als hulpverlener te hebben gewerkt nu was neergestreken in het kustplaatsje Watamu. Zij heeft ons het dorpje laten zien, het lokale schooltje, de enorme armoede van de lokale bevolking. Anna-Marise en Alix mochten haar interviewen voor hun schoolprojecten; wij konden op dat moment alleen onze kleding, zeep en muggenspray achterlaten. Met name twee gezinnen zijn in mijn geheugen gegrift. Daar kom ik dan ook nog op terug. 

We hebben een geweldige reis gehad. Phil had alles tot in de puntjes georganiseerd (ik zou niet weten hoe je dit zonder zijn kennis en kundigheid moet doen); B. en Do hebben hun sociale bewogenheid en intense belangstelling voor de mensheid hier aan toegevoegd en dat maakte dat elke dag onvergetelijk werd. En we hebben het erg gezellig gehad met elkaar. 

We zijn zo'n 3000 foto's rijker. 3000 beelden die ervoor zorgen je alles opnieuw beleeft wanneer je deze bekijkt.  Maar op dit moment zit mijn hoofd nog vol. Vol..... van een prachtig, arm land. 

Ik heb inmiddels twee filmpjes kunnen uploaden.  Ik denk dat de filmpjes  van bijvoorbeeld de slums en het bezoek aan de Samburu-Masai stam te groot zijn. Ik ga kijken of ik die kan inkorten en alsnog op de weblog kan zetten.

Liefs van ons allemaal, Nanda